Friluvtsliv

Ik was geen buitenspeelkind. Dat ik mij bepaalde buitenspeelmomenten nog goed kan herinneren - zoals die keer dat álle katten van de buurt samen in onze tuin zaten alsof er een vergadering was - is een bewijs van hoe weinig het er wellicht waren. De binnenspeelmomenten lopen daarentegen allemaal in één waas in elkaar over, enkel onderbroken om naar school te gaan, te eten en te slapen.

Ik ontdekte pas later de liefde voor buiten zijn. En als ik eerlijk ben, vergeet ik ze nog vaak. Maar dan voel ik ze weer, die heerlijke bries die een zonnige dag zoveel aangenamer maakt. Of ik ruik de regen in de lucht hangen, met een vochtige en aardse frisheid die mij altijd doet denken aan natuurvakanties in het noorden. Ik word er rustig en gelukzalig van. Friluvtsliv, noemen de Noren het.

En om dan de vogels te horen fluiten. Ik las in een Instagram Story van Romy Hugens dat het iets instinctief is dat we daar rustig van worden, want als er vogels in de bomen zitten wil dat zeggen dat er geen gevaar dreigt. Dus voelen we ons, onder een deken van getjilp en gezang, veilig. Gerust. Ontspannen.

Dit jaar ben ik ook met mijn handen in de aarde beginnen wroeten. Tuinieren schrikte me altijd wat af. Ik stond er maar wat naar te kijken en - als ik heel eerlijk ben - was ik er te lui, ongeduldig en ongeïnteresseerd voor. Maar ik ben dit jaar veel veranderd, en blijkbaar dus ook op dat vlak. Ik loop nu bijna dagelijks de tuin in en geniet van eigen kweek, maar ook los van de oogst brengt de tuin me veel. Lichamelijk, geestelijk, spiritueel.

Waar ik echter nog het meeste naar uitkijk is mijn duik in de zee deze zomer. Ze lonkt naar me. We delen geheimen en dromen. Zij onstuimig, ik rustig als ik naar haar kijk. Ik wil met haar zwemmen, als is het maar een keer per jaar.

De warmte van zonlicht, de verfrissing van het water, koele aarde op mijn huid, het bos in mijn longen. Ik begrijp het, die liefde voor buiten waar de Noren over spreken.